Er hangt iets in de lucht vandaag
De wereld lijkt herboren
De zon komt op, heel traag, gestaag
Maar vroeger dan tevoren
De vogels fluiten ergens hoog
Ze smeden liefdesplannen
De wolken weg, de dag blijft droog
De storm nu echt verbannen
De winter, doch, is niet vergaan
De kou kleeft om me heen
De eerste knopjes breken aan
Maar zijn nog wat alleen
De geiten in de achterwei
Berijden speels elkaar
En wie goed kijkt, naar jou, naar mij
Neemt vast al lentekriebels waar.
een ronde juf uit de kampong
stond in de klas vooraan
de bruine baby in haar armen
had niet eens een broekje aan
de 60 kindjes in hun banken
moesten braaf de blanken danken
en de baby zonder broekje
heeft toen in zijn broek gedaan.
verborgen achter bochten
en verscholen tussen waterwoekerplanten
baant een boot
zich gestaag een doorgang
naar het drijvende dorp
Meychrey
kinderen spelen op drijvende huizen
mannen op weg naar het visvangstgebied
en ergens kweekt een vrouw
vissen
en krokodillen om ze aan te voederen
terwijl antennes massaal
de wereld binnenhalen.
in het dorp
verborgen tussen rijst en palmen
staat de deur voor ons open
uit de keukenhut kringelt rook
en van de markt wordt
eetwaar aangesjouwd
rijst kip pompoen en kruiden
maar speciaal voor ons
een vage basis chili
op matjes in het voorvertrek
van de paalwoning
verorberen we braaf als gasten
een maal met trots bereid.
door een land
van rijst, tuktuks en kerbauwen
op elke hoek het huisaltaar
met peuters naakt
gewassen door tandeloze dames
kinderen fietsen reuzenwielen
adders naast het vuur
woningen op palen in clusters bij elkaar
in stro of hout of steen
wadend door het veld
een rijsthoedman alleen
en tussenin
de sporen van een een roemrijk
tempelverleden.
verwoest door reuzengrote bomen
ligt een eeuwenoude stad
in een wildwoekerend woud
gehuld in stilte
magisch mooi
het tempelcomplex
met majestueuze wortels
omarmd
getooid met vlinders
en krekelgetsjirp
en heel ind e verte
onder al die geschiedenis
hoor je soms een olifant
van een prinselijke optocht.
Als zwarte raven
zwijgend in de lucht
getekend door het kleurenspel
van ondergaan rood en paars
zwermen ze
van west naar oost
met honderden samen
voorbij
en dan is het nacht.
hoe heerlijk moeilijk
het niets doen
het niet denken
alleen maar zijn
en loslaten
niets
lijkt zo niets
als niets
en toch zoveel
genieten.
het thuiskomen
zo verward
zo vertrouwd
even happen en dan
de weg op m’n duimpje
de stad in m’n zak
na al die jaren
alsof weggaan enkel
kansen geeft
om glimlachend ooit
weer thuis te kunnen komen.
verrast om al het nieuwe
verliefd op al het oude
geborgen in herinnering.
zoevend suizen
door de stad
tussen onder huis en flat
lichten springen
ipods zingen
opgepast voor valgevaar
deuren toe en
deuren open
mensen haasten hollen lopen
staan hun plaats af zonder maar
van oost naar west
van noord naar zuid
en in het midden van de stad
stappen we zomaar lukraak uit.
Katrieneschrijfsels 
Recente reacties